Sportcommentator Leo Oldenburger heeft een biografie over Henny Vrienten geschreven. Zeker niet onverdienstelijk. Oldenburger geeft een eerlijk beeld van de zanger, die twee jaar geleden aan longkanker overleed.
Het is een lofzang op Vrientens werk geworden. Voor het boek sprak Oldenburger met collega-muzikanten, die nauw rondom Vrienten te vinden waren. Daardoor komt weinig aan bod van het privé-leven van Vrienten. Het gaat immers om het werkzame leven van de bassist.
Wat duidelijk wordt in deze levensbeschrijving, is dat Vrienten door en door gedreven is. Met een werkethos dat je eigenlijk alleen bij collega's als Leonard Cohen en Nick Cave vindt. Hard werken, en geef de mensen wat ze willen. Een les die Henny van zijn vader Simon, timmerman van beroep, leerde: als iemand je vraagt om een stoel, geef je hem een stoel.
De biografie leest als het sportcommentaar van Oldenburger: vlot, onderhoudend, met een lichte vooraankondiging van wat nog komt ("Blijf luisteren!"), maar vooral met een heldere insteek. Namelijk het schetsen van een beeld over de muzikant Vrienten.
Ook voor doorgewinterde Doe Maar-fans heeft het boek de nodige nieuwe informatie, leuke zijsprongetjes. Maar ook mooie informatie over hoe Vrienten zich in de breedte van de muziek ontwikkelde: als liedjesschrijver voor anderen, als bassist in een band, als filmmuziek-maker, als componist voor Sesamstraat en Klokhuis, en als poëzieliefhebber.
Jammer dat die longkanker een voortijdig einde maakte aan het leven van Henricus Cornelis Jacoba 'Henny' Vrienten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten