Afgelopen woensdag, gisteren, overleden twee muzikanten. Elk met een eigen verhaal. En met een eigen (muziek)verleden. De ene muzikant is Robbie Robertson, de ander is Sixto 'Sugar Man' Rodriguez.
Waar te beginnen? Welke muziek draai ik vandaag? Welke films stop ik in de dvd-speler? En in welke volgorde? Zonder meer een willekeurige volgorde. Er is geen 'beter' of 'slechter'. Of 'eerder' en 'later'.
Rodriguez dan maar.
Iene miene mutte.
Ik kende de man niet, tot ik tien jaar geleden afscheid nam als (interim)voorzitter van Stichting TijdVoorActie. Als stoffelijk blijk van waarderen kreeg ik een aantal cadeau's mee. Mijn afscheid van de Edese organisatie was na een decennium trouwe dienst.
Een van de presentjes was de cd Searching For Sugar Man, de liedjes die horen bij de gelijknamige documentaire. De docu stamt uit 2012 en kreeg een jaar later een Oscar voor de beste documentaire. Searching For Sugar Man gaat over de zoektocht naar de zanger van het liedje Sugar Man, Sixto Rodríguez, die na twee albums (Cold Fact en Coming from Reality) in de vergetelheid raakte.
Sixto werkte vervolgens in de bouw, en wist niet dat zijn albums in Zuid-Afrika tot grote hoogte kwamen. Zijn maatschappijkritische teksten over onder meer de Vietnamoorlog, het sociale stelsel en rassenongelijkheid sloegen aan in het land waar op dat moment het apartheidssysteem gold. Zijn muziek was vooral populair onder jongeren die ageerden tegen apartheid.
Geschiedenis heeft vele vaders. De twee platen van Sugar Man zouden het apartheids-regime in Zuid-Afrika tot wankelen hebben gebracht. Net als Graceland van Paul Simon en de concerten van Queen tijdens hun The Works Tour.
Enfin.
Sixto is er niet meer. Toch jammer. Vanwege zijn iconische status, vooral.
***
En dan is er nog Robbie Robertson. Overleden na een lang ziekbed, begreep ik. Jaime Royal (Robbie) Robertson, oorspronkelijk Jaime Robert Klegerman, een Canadees met Joodse en Indiaanse roots, was vooral bekend als gitarist en liedjesschrijver van The Band.
Hij schreef onder meer The Weight en The Night They Drove Old Dixie Down. Mooie liedjes. Maar Robbie zong zelf niet, of nauwelijks. Dat liet hij over aan die andere drie sterke zangers van The Band: pianist Richard Manuel, bassist Rick Danko en de Amerikaanse drummer Levon Helm.
The Band begon als The Hawks, de begeleidingsband van Ronnie Hawkins. Toen Bob Dylan halverwege de jaren zestig de overstap maakte naar elektrische muziek, huurde hij deze muzikanten in om hem te begeleiden op zijn wereldtournee.
Dylan donderde van zijn motor af, besloot om zich terug te trekken uit het openbare leven en maakte muziek in Big Pink, een huis waar leden van The Hawks zich hadden verschanst. In die maanden werd The Hawks langzaam maar zeker The Band en gingen ze op eigen benen staan - uit de schaduw van Ronnie en Bob.
Maar na verloop van tijd vond Robertson het wel goed en liet hij het licht vooral op zichzelf schijnen. Kwam dat door drugs- en drankgebruik van zijn Band-maatjes? Kwam het omdat hij vond dat hij als tekstschrijver belangrijker was dan de leadzangers? Welke oorzaken lagen hier ten grondslag?
In 1976 nam The Band afscheid met het afscheidsconcert The Last Waltz; halverwege de jaren 80 kwam The Band weer bijeen, maar zonder Robertson. In de afgelopen jaren zijn Band-leden van het eerste uur (Danko, Helm, Manuel) al overleden. Nu dus ook de gitarist.
Blijft enkel organist Garth Hudson nog over.
***
Wat zal ik draaien? De muziekfilm The Last Waltz van Martin Scorsese? De 4cd van dit concert? Of toch nog eerst de soundtrack van Searching For Sugar Man? De volgorde doet niet eens ter zake. Er is geen 'goed' of 'slecht'. Wat telt is dat de muziek weer uit de boxen klinkt.
Graag iets harder, iets te hard.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten